Reflectie

Wat waren het heftige weken die razendsnel voorbij zijn gevlogen. Een geweldige ervaring die ik niet had willen missen. Langzaam komt het besef wat er allemaal gebeurd is en door het slechte weer van vandaag is er genoeg tijd om alles even rustig een plekje te geven. 

Ze zeggen niet voor niets; Afrika doet iets met je. Ik begrijp nu heel goed dat mensen verliefd kunnen worden op Tanzania en haar inwoners. Wat een prachtige mensen! De eerste dagen moest ik even wennen, maar al snel voelt het heel prettig. Mensen besteden hier nog echt tijd aan elkaar. Vrienden, familie, persoonlijk contact zijn zeer belangrijk. Het begroeten van elkaar is een heel ritueel. Hoe gaat het? Hoe gaat het werk? Hoe gaat het met jouw familie? Heb je lekker geslapen? Zoveel vragen die allemaal beantwoord dienen te worden met "goed" in welke variant dan ook. Veel persoonlijk contact, even elkaars hand of pols vasthouden als je met elkaar in gesprek bent. We hebben de afgelopen weken best veel ellende gezien, maar de mensen gaan hier zo veel beter mee om dan wij gewend zijn. Voor mijn gevoel hebben de kinderen hier in hun eerste levensjaren de cursus "omgaan met tegenslagen" al met vlag en wimpel afgerond. Het leven is zoals het is, lijden hoort daarbij en meevallers worden gevierd. Het lijkt wel alsof de mensen hier veel minder nodig hebben om gelukkig te zijn. Een goede les om mee te nemen naar huis. 

In het ziekenhuis zijn mij veel dingen opgevallen. Vanuit mijn opleiding heb ik natuurlijk even naar de organisatiestructuur en management gekeken. Wat dat betreft is het ziekenhuis niet echt mee gegaan met de tijd en valt er nog veel te verbeteren. Er ontbreekt structuur en er is niet echt iemand duidelijk verantwoordelijk voor een afdeling, Zuster Marie-José is medical officer in charge, maar zij doet ook de directe patiëntenzorg en nog 100 andere dingen, Geen management laag, afdelingshoofden, teamleiders of wat dan ook om haar te ondersteunen. En dus ook geen duidelijke verantwoordelijkheden voor anderen. Er is geen geld om daar mensen voor aan te stellen.

Maar er waren ook een heleboel hele goede dingen. De scrub nurses waar ik mee heb gewerkt waren heel goed tijdens het assisteren en instrumenteren. Ze werken heel anders dan wij gewend zijn, maar ze doen het heel goed. Ze kijken goed mee, denken vooruit en zijn erg gemotiveerd om te leren. Toppers! De afdeling fysiotherapie is een top afdeling. Daar werken mensen die goed opgeleid zijn en gedreven zijn. Allemaal pittige dames die van aanpakken weten en goed zijn in wat ze doen. Het klomvoeten spreekuur op dinsdagochtend waarbij ze het gips vervangen van tig kinderen. Ze behandelen hier allerlei fracturen primair met gips en deze dames weten wat ze moeten doen. Heel leuk om hier mee te kijken en te zien hoe zij hun werk uitvoeren. De nurses op de afdelingen die soms alleen verantwoordelijk zijn voor een hele zaal vol patiënten. Stephen, het hoofd van de ok, tevens manus van alles die de afdeling goed op orde heeft en zorgt dat iedereen op de juiste manier zijn werk doet. Een man die praktisch woont in het ziekenhuis. Paolo, de meneer van de technische dienst, met zijn herkenbare stem. Hilde, de Nederlandse tropenarts daar, die keihard werkt. Zij verdrinkt soms in het werk doordat ze heel veel op haar bordje krijgt. Zij heeft een modus gevonden om daar goed mee om te gaan. Super positief en vrolijk. Soms een tikkie chaotisch, maar in deze omgeving, zonder management of structuur is dat goed te begrijpen. We hebben onwijs veel mensen ontmoet in deze weken die het beste halen uit de omstandigheden en de focus hebben op de patiënt. Nog meer lessen om mee te nemen naar huis. Ondanks de beperkte middelen is er een heleboel mogelijk als je maar een beetje creatief bent. 

Al met al waren het twee indrukwekkende weken waar ik met veel plezier en dankbaarheid op terug kijk. Wat ontzettend gaaf om dit mee te mogen maken met deze groep mensen.