Ik blijf mij verbazen
28 september 2017 - Sengerema, Tanzania
Na een kort nachtje zitten we om half 8 weer fris aan het ontbijt. Ondertussen ontwikkelen we al een aardige routine tijdens het klaarmaken. Na het ontbijt gaan Erik en ik naar de opslag om naar aanvullend instrumentarium te zoeken. De rest gaat visites lopen. In die opslag kom ik al snel tot de conclusie dat daar bijna alleen maar rommel of incomplete sets liggen. Met een handjevol instrumenten lopen we naar de ok.
De ok van Susan en Annelieke begint met het opheffen van een stoma. Annelieke voert het grootste gedeelte van de operatie uit onder leiding van Susan. Na 4 uur en een beetje is deze klus geklaard. Daarna gaan zij nog iemand opereren met een chronische ontsteking bij het bot in zijn been. Erik begint samen met Heleen aan een aantal klomvoetjes en beencorrecties. Daarna staat een gecompliceerde breuk aan een bovenarm gepland waarbij de instrumenten die we vanochtend hebben gevonden worden gebruikt. De ok assistent, Elizabeth, kent dit systeem niet dus tijdens het assisteren leg ik het een en ander aan haar uit. Een behoorlijk klusje met een complexe breuk maar Erik krijgt alles mooi op zijn plek. De patiënt verlaat de ok met een plaat en een paar schroeven in zijn arm. De functie van zijn elleboog lijkt gered en we hopen dat hij goed hersteld. Na onze programmas gaat Hilde een spoedpatient opereren met een maagperforatie. Heleen blijft om haar te assisteren. Het idee van "spoed" is hier toch een beetje anders. Het duurt lang voor dat de patiënt slaapt en ze kunnen beginnen met de ok. Ook de monitoring van de patiënt laat te wensen over. Toch een beetje gek om te zien omdat wij zo gewend zijn om ook zonder spoed met enige haast te werken.
Na een lekker bord vol spaghetti genieten we allemaal van een lekker warm bad. Normaal hebben we hier een koude douche, maar vanavond verwennen wij onszelf met een pan gekookt water in een grote bak, aangevuld met een beetje koud water uit de douche. Met een kannetje gooi je het water over je heen. Eigenlijk kom je dan een handje tekort om ook nog haren te wassen etc. Je wordt er in ieder geval een beetje creatief van en ik weet zeker dat ik thuis nog meer kan genieten van mijn douche. En ik hou er al zo veel van!
De ok van Susan en Annelieke begint met het opheffen van een stoma. Annelieke voert het grootste gedeelte van de operatie uit onder leiding van Susan. Na 4 uur en een beetje is deze klus geklaard. Daarna gaan zij nog iemand opereren met een chronische ontsteking bij het bot in zijn been. Erik begint samen met Heleen aan een aantal klomvoetjes en beencorrecties. Daarna staat een gecompliceerde breuk aan een bovenarm gepland waarbij de instrumenten die we vanochtend hebben gevonden worden gebruikt. De ok assistent, Elizabeth, kent dit systeem niet dus tijdens het assisteren leg ik het een en ander aan haar uit. Een behoorlijk klusje met een complexe breuk maar Erik krijgt alles mooi op zijn plek. De patiënt verlaat de ok met een plaat en een paar schroeven in zijn arm. De functie van zijn elleboog lijkt gered en we hopen dat hij goed hersteld. Na onze programmas gaat Hilde een spoedpatient opereren met een maagperforatie. Heleen blijft om haar te assisteren. Het idee van "spoed" is hier toch een beetje anders. Het duurt lang voor dat de patiënt slaapt en ze kunnen beginnen met de ok. Ook de monitoring van de patiënt laat te wensen over. Toch een beetje gek om te zien omdat wij zo gewend zijn om ook zonder spoed met enige haast te werken.
Na een lekker bord vol spaghetti genieten we allemaal van een lekker warm bad. Normaal hebben we hier een koude douche, maar vanavond verwennen wij onszelf met een pan gekookt water in een grote bak, aangevuld met een beetje koud water uit de douche. Met een kannetje gooi je het water over je heen. Eigenlijk kom je dan een handje tekort om ook nog haren te wassen etc. Je wordt er in ieder geval een beetje creatief van en ik weet zeker dat ik thuis nog meer kan genieten van mijn douche. En ik hou er al zo veel van!
wassen toe.
Jullie doen goed werk !! Succes